açtım gözümü, gördüm ki hep başlangıçtayım

düşünsem

zamanı sabit kıldıran anları

sorunlar beni bekler

yeniden doğmuş gibi olurum

acı nedir hiç bilmeyerek önümdeki taşları sayarım

ve sırtımda kurşun izleri, kendimi tam on ikiden vurmak isterim

çünkü bilinmelidir ki her bir sızı insanı yeniden yaratır

yaratmak, ne büyük günah

şimdi içimde dehlizler yaratıyorum ben

köşede keskin diliyle bıçaktan harfler,

beni bekleyen zoraki sabredişler

ve bazı anlar

bazı anlar vardır

bazı anlar vardır ve ağlamanın emrine amadedirler

ben bu yüzden kendimi öyle bir

tuttum ki zamanında, hiçbir statta ve mecliste böyle tutulmak görülmemiştir

ama asıl deplasmanın ben olduğumu on ikinci gözyaşımda öğrenmiştim, nice on ikilere

kendimi se-vi-yo-rum

günde üç kez tekrar etmek isterdim belki bunu ama

içimde inandırıcılığı az olan bir masal var

inanmaksa seni kanatan kaldırım

kanadıkça yaklaşıyorum yeniden doğuşuma

her defasında, sonmuş gibi içinden geçiyorum kaldırımların

ve bu durmadan tekrar ediyor.