ıslak kaldırım sendromu

suyu tanımak

sindirebilmek onun gerçeklerini

iki gözümün akması gibidir

hava dolarken ciğerlerime

tek tek sayarken onun moleküllerini

hazmetmeye çalışıyorum 

eski ayakkabılarım bir ordu gibi

hesap sormaya gidiyor kaldırımlara

sonrası bir bulantı insan izlerine takılıp düşmüşüm

fark etmeye başlıyorum

sıkı tutunmalıydım düşmemi sağlayan her şeye

her şeylerin izdüşümü boşluktan bir kasvet

dünya ve ben yarılıyoruz

açılan gediklerin haddi hesabı yok yüzeyde

her delik başına bir insan, bir ülke

her delik içinde bir ben

gri, çelik bir boşluk

zamanla arkadaş olmaya çalışıyorum gri delikte

ve siyaha çalıyor bombardımanlar eşliğinde

beyazı görmek için kendimi önüne atıyorum

tüm cerahatlarını kusuyor siyah

yüzümde utanç belirtisi, zaman insana o an küsüyor

insan olmaktan çekiniyorum bu ilk değil

beyazı yakınımda hissediyorum, delik delirdi delirecek

zaman artık bana muhalif yüzümde tam yirmi dörtlerce

tokat payı ve nasibini alıyor tüm arkeologlar, ben de öyle

bir bu eksikti antropolojik histeriler artık nefes gibi ensemde

yağmurlar boşalmaya başlıyor bir çift gözden

işte o an,

hüviyetini anladığım andır suyun.