ev edinilmiş bölge

-


karanlıklara bulanan geçitlere sığınmak mecburiyeti

peşinde yıldızlara takılan umutlar

parıldamasalar dahi hep oradalar

yanında olmasa bile görebildiğin bir sima

birine tutunmanın bu kadar iyi hissettirdiğini henüz yeni öğrenmiş olmanın verdiği şaşkınlık

doldurmakta var olanı

ulaşmak istemiyorum sadece kurtuluşu hissetsem yeter

ayaklarımın ucu o yöne baksın ve

tekrardan aramayalım kayboluşu

kayboluş da kaybolur bazen

o anlar belirsizlik içinde hissedilen şanslı dakikalardır

şans hep kısa kalır 

acı bile uzun yaşanamıyorken bu çağda

tüm beklentiler yarım ve sonuçlar keskin

 

geçmiş beni buraya getirdi

kuru bir ukde dışında kalan her şey bulanık

anlamak istiyorum odanın köşesinde kalmış bardağın akıbetini

kendim dışında her şey hakkında bir fikrim var

yüzümüze çarpan zamanın parçacıkları es geçse bizi

beni, toprağı ve bizi besleyen yağmuru

sabit kalınsa durdukça ilerleyen bir şeye dönüşse yüzüm

imkansızlıkların ekildiği ağaç meyvesini vermeyecek

aşkın başladığı her an bedenler çekilecek

köşedeki bardak fırlatılıp sekecek belki sıyıracak bir yerini

her şeye inat döner dünya çünkü

küçük detaylara kabil değildir bencilliğin anıldığı her yerde adı geçer

sen senden bile ibaret olamazken bütünüyle

dünyanın senden ibaret olmasını bekleme


şarkılar ve cama yaslanmalar besler birbirini

gözlemin tutsağı olmadım onu ben tutsak ettim

bu oluşturduğum esarete çok şey borçluyum diyebilirim

her gün farklı suratlar geçilen yollar aynı 

tersini dilerken ben karşımda benzerlerini üzerimde hissettiğim

bir ton bakışı kendime kutsal bölge edindim

bir ağlama duvarım yok ağlayabileceğim ama kendimi akıtabileceğim bir yüz var

tüm sınanmaları geçmiş sınır tanımayan bir yüz 

kutsallık dinmez çünkü senin soluduğun tüm cümleler gerçek


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

seçmek iki yolu da tıkamak

-
hayatımda hep zoru yaşadım ve seçtim. ağır olan şeyleri ben taşıyayım dedim babama mesela. koşmak için emeklemeyi seçtim. ben göreyim sadece doğruları başka kimse görmesin istedim. zor gelen şeyler olduğu kadar kolayları da var hayatta. mesela, ben şimdi önüme çıkan herkesi incitip yorulmadan bir günü tamamlayıp üstüne sade bir soda içebilirim, göbeğimi ovalayıp utanmadan haberdekileri kınayabilirim. çünkü kolay şeyler bunlar, çok kolay. kolaylık da yorabilir insanı tabii. kolaylık demek, kısa yolda volta attıktan sonra sıkılmak demek. yola hiç girmek istememek demek. yorulduğum ilk anı hatırladım da. tam anlamıyla yorulmuştum o gün. kardeşimin sesini bile takmamıştım, durup beklemiştim sadece. hatırlamak, puzzle parçalarını birleştirip eksik parçanın yerini görmek gibi. bulup yerleştirsen bile bir köşede kalıp solacak gibi. solan şeyin tamamlayıcı olması da mümkün. pespaye yalanlar varken yaşantımda bunları söylemek hiç de uğraştırıcı değil. kolay diye tanımlayabiliriz yani. kolayları...
Devamı

tamamlanamayacak bir parça

-
sevgili sen,  yıkımın insan üstünde boy vermediği, çiftlerin teke dönüştüğü sayıları hesaplamak zorunda kalmadığımız, ezgilerin susturulmadığı bir çağ var olmuşsa ucundan da olsa yaşanmışsa bunlar zamanın acımasızlığını bir kez daha teyit etmiş olurum. zaman, birçok şeyi alan ve götüren. pazarlık babında sana çok şükür, halimiz yerinde dedirtecek cinsten şeyler sunan. zamana kırgınım ve asla onun iyileştirici gücüne inanmadım. hani derler ya, en iyi ilaçtır diye. ilaca sürükleyen de odur bizi. yaşamak için zaman gerek. ölmek için zaman gerek. sahtekar. doğruluğuna inanmak istedim çocukluğumun. ben de sevdiğime utanarak küçüklüğümü göstermeyi dilerdim. sahip olduklarımın samimiyetine güvenseydim belki olabilirdi bu. senelerle aram iyi değil fakat evdeki takvimi günü gününe ben kopartır, onları biriktirip oyunlarımda para niyetine kullanırdım. annem, takvim yapraklarında dini şeylerin yazdığını söyleyip yasaklamasaydı belki para yerine kullanmamı zamana düşman olmazdım. evet, kopartı...
Devamı

eski, canım neredeyiz

-
Koca bir yalan olduğunu anlamam hayatımın çok zamanımı almadı.  Yalan olan sensin sen. Hayatın değil. Sapına kadar gerçek olduğu için yalan olsun istiyorsun hepsi bu.  Sadece 21 yıl, o kadar. Günleri kavramayı ilk öğrendiğim andan beri gelişine salladım kendimi. Unuttuklarımla aklımda yer bulanları değiştirmeyi çok isterdim. Ne yazık insanın bebekken sevildiği o küçük anları hatırlamaması öpüp koklanmanın en güzel aylarını, yıllarını bilmemesi birkaç fotoğrafla sınırlı kalması.   Zamanla sınırlı kalamadım hiçbir zaman. En büyük hatam buydu belki de. Geçip giderken bir ömür sahip olduğum tek sahici şey o iken ben yenilerini aradım. Çok buldum, çok kaybettim. Bazen bulmamayı diledim. Çoğunlukla. Yine de düzenli bir hayat kurdum kendime takdir etmeliyim. Yani istikrarlı bir şekilde yaşıyorum. Önümde kırık bir kol kapısı ve pencereme konan güvercinler. Sabah sersemliğiyle seslerini duyunca kalkıp korkutuyorum onları. İstemeden yapıyorum bu bilinsin. Kendimi ikna etmem kolay o...
Devamı